Η γάτα (Felis catus
) ανήκει στην οικογένεια των αιλουροειδών και είναι το πιο κοινά διαδεδομένο κατοικίδιο ζώο. Λατρευόταν στην αρχαία Αίγυπτο ως θεά και είναι χαρακτηριστικό ότι όταν πέθαινε κάποια γάτα, οι ιδιοκτήτες της ξύριζαν τα φρύδια τους σε ένδειξη πένθους. Επίσης όταν πέθαινε ο Φαραώ, ιδιοκτήτης μιας γάτας, σκότωναν και έθαβαν και την γάτα μαζί του. Από τις πιο γνωστές ράτσες είναι η περσική, η σιαμέζικη, η γάτα της Νήσου του Μαν, που είναι χωρίς ουρά και η γάτα Αγκύρας.
Δεσμοί 9.500 ετών!
Mία γάτα θαμμένη μαζί με το αφεντικό της ανακάλυψαν αρχαιολόγοι σε κυπριακό τάφο ηλικίας 9.500 ετών...
H γάτα φαίνεται πως μπήκε στο σπίτι μας 50 αιώνες νωρίτερα από το 2000 π.X., οπότε εμφανίστηκε στην Αρχαία Αίγυπτο.
Νέα αρχαιολογικά ευρήματα στην Κύπρο αποκαλύπτουν πως οι στενοί δεσμοί ανθρώπου και γάτας ξεκίνησαν πριν από 9.500 χρόνια, τουλάχιστον 5.000 χρόνια νωρίτερα από ό,τι νόμιζαν οι ειδικοί. Γάλλοι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν τα λείψανα ενός ανθρώπου και της γάτας του σε τάφο που χρονολογείται από το 7.500 π.X.
Τα ευρήματα οδηγούν τους αρχαιολόγους στο συμπέρασμα ότι η γάτα ήταν εξημερωμένη, είχε μεγάλη αξία για το αφεντικό της και θανατώθηκε για να θαφτεί μαζί του (ή μαζί της, καθώς το φύλο του ανθρώπου δεν έχει καθοριστεί ακόμα).
Ο σκελετός της γάτας βρέθηκε σε τάφο της περιοχής Σιλουρόκαμπος στην Κύπρο και χρονολογείται από το 7500 π.X.
Σύμφωνα με τις εξελίξεις αυτές, αλλά και τις εκτιμήσεις άλλων ειδικών επιστημόνων που ενημερώθηκαν για την ανασκαφή, η γάτα φαίνεται πως μπήκε στο σπίτι μας πολύ νωρίτερα από το 2.000 π.X., όταν εμφανίζεται στην Αρχαία Αίγυπτο. Εικάζεται πως η εξημέρωση της γάτας έγινε την ίδια περίοδο με την εμφάνιση των πρώτων γεωργών στη Μέση Ανατολή. Τότε, τα δημητριακά και οι άλλοι καρποί που αποθήκευαν στις καλύβες τους οι κάτοικοι των πρώτων οικισμών έγιναν στόχος των τρωκτικών. Αυτά με τη σειρά τους προσέλκυσαν το γευστικό ενδιαφέρον της προϊστορικής γάτας ξεκινώντας έτσι τη μακρόχρονη συμμαχία της με τον άνθρωπο.
Στο καινούργιο τεύχος της επιστημονικής επιθεώρησης «Science» οι Γάλλοι αρχαιολόγοι δημοσιεύουν τα αποτελέσματα των ανασκαφών τους. Στον τάφο βρέθηκαν στοιχεία για την εξημέρωση της γάτας, γράφει ο δρ Ζαν-Ντενί Βιν από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Παρίσι, που αποδεικνύουν ότι η στενή σχέση ανθρώπου και γάτας ξεκίνησε 5.000 χρόνια πριν μπει στα παλάτια των Φαραώ...
Μέχρι σήμερα, οι αρχαιολόγοι γνώριζαν τη θέση της γάτας στη ζωή του ανθρώπου μέσα από ευρήματα όπως αντικείμενα αιγυπτιακής τέχνης και μουμιοποιημένες γάτες. Κάποια αγαλματίδια από πέτρα ή πηλό, που απεικόνιζαν γάτες, είχαν βρεθεί επίσης στη Συρία, την Τουρκία και το Ισραήλ.
Ο τάφος βρέθηκε στον νεολιθικό οικισμό στην τοποθεσία Σιλουρόκαμπος στην Κύπρο, που κατοικήθηκε από την ένατη μέχρι την όγδοη χιλιετία π.X. Ο σκελετός της γάτας βρέθηκε σε απόσταση 40 εκατοστών από τον ανθρώπινο και στο ίδιο βάθος, θέση που υποδηλώνει την ιδιαίτερη σημασία του κατοικίδιου στη ζωή του νεκρού. H ταφή τους έγινε ταυτόχρονα και φαίνεται πως η γάτα σκοτώθηκε για να ακολουθήσει το αφεντικό της στον άλλο κόσμο.
H ηλικία του ανθρώπου προσδιορίζεται στα 30 χρόνια και της γάτας στους οκτώ μήνες. H γάτα ήταν μεγαλόσωμη, μεγαλύτερη από τα σημερινά κατοικίδια, και μοιάζει περισσότερο με την αφρικανική αγριόγατα. Μάλλον έφτασε στην Κύπρο σε εξημερωμένη κατάσταση από τη γειτονική Μέση Ανατολή.
H παρουσία λίθινων εργαλείων και κοσμημάτων δίπλα στον ανθρώπινο σκελετό υποδηλώνει ότι ο νεκρός κατείχε σημαντική θέση στην τοπική κοινωνία. Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, η στενή σχέση μεταξύ ανθρώπου και γάτας δεν ήταν μόνο υλική αλλά και πνευματική.
Η επιστήμη δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει, πως και πότε έγινε ή γάτα οικόσιτο ζώο.
Ξέρουμε όμως από πού άρχισε η διαδικασία εξημέρωσης , η οποία, ειδικά για τις γάτες και σε αντίθεση με τα άλλα κατοικίδια ζώα, χρειάστηκε χιλιετίες για να ολοκληρωθεί. Και αυτό γιατί η γάτα δεν από τα ζώα που έφερε διά της βίας ο άνθρωπος στο σπίτι, αλλά η ίδια οικειοθελώς επεδίωξε την προσέγγιση με αυτόν. Ανήκει σε εκείνα τα ζώα (όπως το περιστέρι, το χελιδόνι και το ποντίκι), που έχουν τόσα οφέλη από τον ανθρώπινο πολιτισμό, ώστε συνειδητά να εγκαθίστανται στο ανθρώπινο περιβάλλον, χωρίς όμως στην πραγματικότητα να θεωρούνται κατοικίδια.
Η ανάγκη να βρει ποντίκια οδήγησε την γάτα για πρώτη φορά κοντά στον άνθρωπο πριν περίπου 8000 χρόνια . Εικάζεται ότι αυτό συνέβη στην περιοχή στου σημερινού Abu Simbel, λίγο μετά την πρώτη εγκατάσταση ανθρώπων εκεί. Σε αυτούς προσκολλήθηκε η επιφυλακτική, νυκτόβια αφρικανική αγριόγατα(Felis sylvestris libycal), ένα μοναχικό πλάσμα που έπαιρνε στο κατόπι τα ποντίκια που αθφονούσαν στις αποθήκες τροφίμων. Οι πρώτες απεικονίσεις γάτας ανάγονται σε εκείνη την χρονική περίοδο. Υπολογίζεται ότι το ζώο εξημερώθηκε γύρω στο 2500 π.χ. και έγινε κατοικίδιο 1000 χρόνια αργότερα. Την ίδια χρονική περίοδο έγινε θεϊκό σύμβολο στην Αίγυπτο, όπου ο λαός απέδιδε στις γάτες θεϊκές ιδιότητες και τις αντιμετώπιζε με ανάλογη φροντίδα..
Στην πραγματικότητα, μόνο οι σπιτικές γάτες περνούσαν καλά – οι ιερές γάτες ζούσαν στους ναούς μέσα σε κλουβιά, χωρίς να βγαίνουν από αυτά. Συχνά οι νεότερες από αυτές θυσιάζονται στους θεούς. Να σημειώσουμε ότι στους ναούς δεν υπήρχαν μόνο φαιοκίτρινες γάτες. Κατά την ακμή των Φαραώ (την δεύτερη χιλιετία π.χ.) υπήρχαν και δείγματα της γάτας Felis chaus. Επρόκειτο όμως η συντριπτική πλειονότητα των σχετικών ζωγραφιών απεικονίζουν καθαρά μέλη της φαιοκίτρινης ποικιλίας. Λίγους αιώνες αργότερα το ζώο αυτό ξεκίνησε, με αρχική αφετηρία την Αίγυπτο, για να κατακτήσει τον κόσμο. Η αρχή δεν ήταν εύκολη, καθώς η απειλή της ποινής του θανάτου κρεμόταν πάνω από όποιον δοκίμαζε να βγάλει από τη χώρα το θείο αυτό τετράποδο. Ανάλογη ποινή περίμενε και όσους σκότωναν γάτες. Γύρω στα 1700 π.χ. μεταφέρθηκαν, μάλλον από κάποιους εμπόρους, οι πρώτες γάτες στην Παλαιστίνη και την Κρήτη. Δεν χρησιμοποιήθηκαν όμως σαν οικόσιτα ζώα, ούτε για το κυνήγι των ποντικών. Για τους Έλληνες και τους Ρωμαίους παρέμειναν μυστήρια, εξωτικά πλάσματα.
Με τον ίδιο τρόπο αντέδρασαν και οι Ινδοί όταν, γύρω στα 200π.χ., οι έμποροι μετέφεραν εκεί τις πρώτες γάτες. Γύρω στον 5ο αιώνα π.χ. έφθασαν οι γάτες και στην Νότια Ιταλία και στην Ελλάδα , όπου και πάλι αντιμετώπισαν την ανθρώπινη δυσπιστία. Μόνο χάρη στις ικανότητες προσαρμογής και την μεγάλη τους γονιμότητα μπόρεσαν τα ζώα αυτά να αντέξουν για περίπου 9 αιώνες. Μόλις στο 400 μ.χ. μπήκαν στα σπίτια Ρωμαίων και Ελλήνων σαν κυνηγοί ποντικών, χωρίς όμως να καλλιεργηθεί γύρω τους κάποιο είδος λατρείας.
Διαφορετικά εξελίχθηκαν τα πράγματα σε Κίνα και Ιαπωνία , όπου οι γάτες εισήχθησαν από Ινδούς ή Ευρωπαίους εμπόρους. Οι Κινέζοι θεοποίησαν κάποιες ράτσες που υποτίθεται ότι προστάτευαν τους ορυζώνες από τα τρωκτικά, αλλά φοβόταν κάποιες άλλες που θεωρούσαν ότι έκαναν δαιμονικά μάγια στους ανθρώπους. Ανάλογα διχασμένη ήταν και η συμπεριφορά των Ιαπώνων, που θεωρούσαν ότι κάποιες γάτες έφερναν δυστυχία ενώ κάποιες άλλες ευλογία στο σπίτι τους. Για να απαλλάξουν τις πρώτες από τους δαίμονες, οι Ιάπωνες άρχισαν γύρω στο 1000μ.χ., να τους κόβουν την ουρά, με αποτέλεσμα τα κολοβά νεογνά να είναι πολύ πιο δημοφιλή από τα υγιή. Αντίθετα, οι γάτες που αντιπροσωπεύουν την ευτυχία – με τρεις χρωματισμούς και κομμένη ουρά – βρήκαν τη θέση τους στην αυλή του αυτοκράτορα. Από τον 11ο αιώνα μέχρι και σήμερα προσφέρονται σαν δώρο στα νεαρά ζευγάρια για να τους φέρουν τύχη.
Από το το τέλος του 9ου αιώνα οι γάτες είχαν γίνει σε όλη την Ευρώπη και την Ασία κομμάτι της καθημερινής ζωής. Ένα ζώο που το θεοποιούσαν, το λάτρευαν, το χρησιμοποιούσαν, το ανεχόταν ή δυσπιστούσαν απέναντί του – τουλάχιστον όμως άλλαξε με την εξάπλωση του χριστιανισμού. Ανάμεσα στα άλλα σύμβολα του ειδωλολατρικού παρελθόντος η Εκκλησία αφόρισε και τις γάτες. Τις έβλεπαν πλέον – ιδιαίτερα τις μαύρες – τις έβλεπαν σαν του διαβόλου και σαν εξιλαστήριο θύμα για όλες τις κακοτυχίες που συνέβαιναν στους ανθρώπους, από τον πόλεμο και τις αρρώστιες μέχρι την κακή σοδειά. Ακολούθησε ένας ανελέητος διωγμός, στα πλαίσια του οποίου θανατώθηκαν, ακρωτηριάστηκαν, κάηκαν ή λιθοβολήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες γάτες. Ο θρησκευτικός διωγμός της γάτας είχε μακροπρόθεσμες επιπτώσεις: αφού όσες γάτες διασώθηκαν κατέφυγαν στα δάση, οι κατοικημένες από ανθρώπους περιοχές έμειναν στο έλεος των ποντικιών και των αρουραίων, τα οποία πολλαπλασιάστηκαν ανεμπόδιστα και συντέλεσαν στην εξάπλωση της μεγαλύτερης επιδημίας που ταλαιπώρησε την ανθρωπότητα: της πανούκλας. Χρειάστηκαν περίπου 600 χρόνια για να ελεγχθεί η δράση του καταστροφικού αυτού ιού.
Στη διάρκεια όλων αυτών των αιώνων η γάτα παρέμεινε ένα ζώο που το περιφρονούσαν οι κάτοικοι των πόλεων. Η επιστροφή της κοντά στους ανθρώπους έγινε σιγά-σιγά, αρχίζοντας από τα παλάτια, στα οποία την πρώτο έφεραν οι ευγενείς κυρίες για να χαίρονται την συντροφιά της, και μετά μπήκε πάλι σταδιακά στα αγροτικά σπίτια.
Τελείως διαφορετική ήταν η μοίρα της γάτας στην Αμερική κατά την αρχή της Αναγέννησης. Εκεί χρησιμοποιήθηκε αρχικά για να κυνηγούν ποντίκια, ενώ βοήθησαν να περιοριστούν οι επιδημίες λόγω αρουραίων στα καράβια που μετέφεραν τους μετανάστες στο Νέο Κόσμο. Τα ζώα αυτά έγιναν αποδεκτά με ενθουσιασμό από τους αγρότες, λόγω της χρησιμότητάς τους. Αλλά και στις πόλεις τα περιποιημένα, μεγαλόσωμα γατιά ήταν περιζήτητα. Όχι μόνο προστάτευαν τα σπίτια από τα ποντίκια, αλλά έδιναν ζεστασιά και θαλπωρή στη ζωή των μεταναστών. Έτσι, στην Αμερική η αποδοχή της γάτας, ως ζώου που προσφέρει ευχαρίστηση στον άνθρωπο, σημειώθηκε πολύ πιο πριν από ότι στην Ευρώπη.
Στην τελευταία χρειάστηκε να προηγηθεί η βιομηχανοποίηση και η αποξένωση του ανθρώπου από την φύση καθώς και η διάσπαση της παραδοσιακής μεγάλης οικογένειας, για να γίνει αισθητή η ανάγκη μιας εναλλακτικής λύσης: οι γάτες από ζώα που απλώς ζούσαν στο σπίτι μεταβλήθηκαν σε οικόσιτα ζώα, με κύριο καθήκον τους να κάνουν συντροφιά στον άνθρωπο. Η Αγγλία, με παράδοση στην εκτροφή αλόγων και σκύλων, ήταν η πρώτη χώρα οργανωμένης εκτροφής γάτας, αναπαράγοντας ράτσες που ανταποκρίνονταν σε διαφοροποιημένες αισθητικές απαιτήσεις. Η αναπαραγωγή ήταν συνεχής και εξακολουθεί ακόμη και σήμερα.
Η ανθρώπινη συμπεριφορά απέναντι στις γάτες μεταβάλλεται συνεχώς σε παγκόσμια κλίμακα. Σήμερα, οι επιστημονικές ερμηνείες για τη συμπεριφορά και τα χαρακτηριστικά του ζώου έχουν οδηγήσει σε μία κατά κανόνα θετική διάθεση απέναντί του.
Η ιστορία που ακολουθεί για τη λατρεία της γάτας στην Αρχαία Αίγυπτο γράφτηκε από τον Ολλανδό βιολόγο-συγγραφέα Midas Dekkers, που έχει δημοσιεύσει πολλά χιουμοριστικά διηγήματα για όλα τα ζώα, και δεν έκρυψε ποτέ τη μεγάλη αδυναμία του για τις γάτες. Για αυτές ειδικά έγραψε μια ολόκληρη συλλογή διηγημάτων.
Η ιερή γάτα
Από όλους τους αρχαίους πολιτισμούς ο αιγυπτιακός ήταν ο πιο πολιτισμένος. Στην Αίγυπτο λάτρευαν τη γάτα.
Την πρώτη φορά που γεννάει μια γάτα, κάνει ένα μικρό, τη δεύτερη φορά δυο, την τρίτη φορά τρία, μέχρι την έβδομη φορά έχει συνολικά 28. Τουλάχιστον, έτσι λέει ο Πλούταρχος. Ο Ηρόδοτος αντιθέτως πιστεύει ότι μετά από την πρώτη γέννα μια γάτα δεν έχει πια όρεξη για σχέσεις με γάτους. Αν αυτοί θέλουν ακόμα να ζευγαρώσουν, κλέβουν τα μικρά από τις θηλυκές γάτες και τα σκοτώνουν δαγκώνοντάς τα. Οι γάτες, αφού δεν τους αρέσει να είναι χωρίς μικρά, αναγκάζονται τώρα να ζευγαρώσουν με τους γάτους. Προφανώς ούτε ο Πλούταρχος ούτε ο Ηρόδοτος δεν ήξεραν τίποτα για τις γάτες. Αλλά αυτοί ήταν Αρχαίοι Έλληνες, χρήσιμοι μόνο για να ενοχλούν τους νεαρούς μαθητές του γυμνασίου. Ούτε οι Αρχαίοι Ρωμαίοι δεν αγαπούσαν πολύ τις γάτες. Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι όμως είναι αυτοί που μας ενδιαφέρουν.
Μια γάτα στην Αίγυπτο είχε μια καταπληκτική ζωή. Οι γάτες έτρωγαν από τα ίδια πιάτα με τα αφεντικά τους, φορούσαν τα δικά τους κοσμήματα και σε περίπτωση αρρώστιας τις φρόντιζαν με αγάπη. Στα αδέσποτα έδιναν ψωμί μουσκεμένο σε γάλα και ψάρια από το Νείλο, ψιλοκομμένα σε μικρές μπουκιές.
Παρ’ όλα αυτά και στην Αίγυπτο οι γάτες καμιά φορά πέθαιναν. Τότε τα αφεντικά τους κλαψούριζαν και ως δείγμα πένθους ξύριζαν τα φρύδια τους. Το πτώμα το έφερναν στον ταριχευτή. Έτσι ήλπιζαν να γλιτώσουν τη γάτα τους από την γήινη ανακύκλωση. Σχεδόν πέτυχαν. Όταν τον περασμένο αιώνα βρέθηκαν τα εκτεταμένα νεκροταφεία γατών, οι μούμιες ήταν ακόμα σε πολύ καλή κατάσταση. Αργότερα, αφού δεν βρήκαν τίποτα καλύτερο να κάνουν με αυτές, άρχισαν να τις αλέθουν για να λιπαίνουν τα χωράφια.
Μόνο λίγες μούμιες έχουν γλιτώσει από τη μεταθανάτια σφαγή. Τυλιγμένες σφιχτά σου χαμογελούν πλατειά στα μουσεία, σαν να κρύβουν ένα μυστικό. Έτσι κάνουν όντως. Ή έκαναν. Ξετυλίγοντας μερικές μούμιες γατών, οι ερευνητές, όπως πρέπει να γίνει όταν ξετυλίγουμε δωράκια, αντιμετώπισαν μια έκπληξη: τα ζώα δεν ήταν ηλικιωμένα και φθαρμένα, αλλά αντιθέτως πολύ νέα, μόνο λίγων μηνών. Δεν είχαν πεθάνει από φυσικές αιτίες όπως μεγάλη ηλικία ή αρρώστια, αλλά, όπως απέδειξε ολοφάνερα ο σφιγμένος λαιμός τους, στραγγαλίστηκαν. Οι ψιψίνες εν ολίγοις δεν είχαν γίνει μούμιες γιατί είχαν πεθάνει, αλλά είχαν σκοτωθεί γιατί χρειάζονταν μούμιες.
Οι ιερείς, που λάτρευαν τη γάτα σαν θεά, προφανώς σκότωναν μαζικά γάτες για την πώληση σε ευλαβείς αιγυπτίους, περίπου όπως οι σημερινοί μοναχοί καρφώνουν σ’ όλον τον κόσμο μικρούς Χριστούς σε σταυρούς για να κρεμάμε στον τοίχο πανω από το κρεβάτι μας.
Για να αποφεύγουν τον κορεσμό της αγοράς των άφθαρτων προϊόντων ευλάβειας, οι ιερείς πετούσαν τις εκτός χρήσης μούμιες γατών στα σκουπίδια, στους μαζικούς τάφους από τους οποίους τις βγάζουμε εμείς σήμερα. Και μόλις τώρα ξετυλίγοντάς τις, φαίνεται το εμπορικό πνεύμα τους: σε πολλές μούμιες υπάρχει μόνο μισή γάτα, ή μόνο δυο-τρια κόκκαλα. Έτσι οι Αρχαίοι αιγύπτιοι έπιαναν κορόιδο όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά ακόμη και τους θεούς. Πράγματι, οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι ήταν πολύ πολιτισμένοι.
Το ανακάτεμα των γονιδίων και το ταίριασμά τους, μας έδωσε περισσότερους από 300 συνδυασμούς χρωμάτων και σχεδίων στις σημερινές οικόσιτες γάτες. Για να γίνει διάκριση όλων αυτών των συνδυασμών, χωρίστηκαν σε πέντε γενικές κατηγορίες, οι οποίες είναι:
- συμπαγές χρώμα (solid)
- ραβδωτό (tabby)
- σκιασμένο (shaded)
- μερικώς χρωματισμένο (particolor) και
- με χρωματιστά άκρα (pointed).
Μία γάτα θεωρείται ότι έχει συμπαγές χρώμα όταν αυτό δεν διαθέτει ρίγες, κηλίδες, διχρωμία κατά μήκος της τρίχας (ticking), λευκά «μπαλώματα» ή σκίαση. Αυτές οι γάτες μερικές φορές ονομάζονται self-colored,παρόλο που αυτός ο όρος χρησιμοποιείται κυρίως στη Μ. Βρετανία. Γάτες με συμπαγές χρώμα μπορούν να βρεθούν σε πολλές ράτσες. Σε μερικές από αυτές, οι εκτροφείς προσπάθησαν σκληρά να εξαλείψουν κάθε τυχαία ράβδωση, και να κάνουν το τρίχωμα ομοιόμορφο χρωματικά.
Τα πιο συνηθισμένα συμπαγή χρώματα είναι τα εξής:
- Μαύρο: συμπαγές εβένινο χρώμα μέχρι τη ρίζα. Συμπαγείς μαύρες γάτες μπορούν να βρεθούν σε πολλές ράτσες, όπως στην Περσική, την Ανατολίτικη κοντότριχη, τη Βομβάης, και φυσικά στην Ευρωπαϊκή κοινή. [Οι μαύρες γάτες φέρνουν καλή ή κακή τύχη;]
- Μπλε: Οι μπλε γάτες είναι dilute «εκδόσεις» των μαύρων γατών, αν και μερικές φορές αναφέρονται (λανθασμένα) ως γκρίζες. Το πραγματικό μπλε τρίχωμα έχει ένα πλούσιο μπλε-γκρι χρώμα. Τρεις ράτσες, η Σαρτρέ, η μπλε Ρωσική και η Κόρατ έχουν αποκλειστικά μπλε τρίχωμα.
- Καφέ: Ένα πλούσιο καφέ χρώμα σαν αυτό που βλέπουμε στις ράτσες Havana και Tiffany/Chantilly.
- Kόκκινο: Παρόλο που ονομάζεται κόκκινο, στην πραγματικότητα είναι βαθύ πορτοκαλί και τι συναντάμε σε πολλές ράτσες.
- Λευκό:Συμπαγές λευκό μέχρι τη ρίζα. Αυτό το χρώμα μπορεί επίσης να βρεθεί σε πολλές ράτσες, από τις οποίες η Περσική είναι πολύ εντυπωσιακή. [Είναι όλες οι λευκές γάτες κωφές;]
- Λιλά (λεβάντας): Οι λιλά γάτες έχουν τρίχωμα στο χρώμα του ανθού της λεβάντας. Οι αποχρώσεις ποικίλουν, από ζεστό λιλά με πινελιές μωβ, έως ένα ψυχρό γκρι-σοκολά χρώμα που εμφανίζει λιλά αποχρώσεις ανάλογα με το φωτισμό. Το λιλά και το καφέ χρώμα είναι τα πιο δύσκολα να βρεθούν σαν συμπαγή χρώματα, ακόμα και σε γάτες εκτροφής. Συναντάται συνήθως σε ανατολίτικες ράτσες, όπως η Ανατολίτικη κοντότριχη.
- Fawn: Το fawn είναι η dilute εκδοχή του χρώματος της κανέλας. Είναι πολύ δύσκολο να εμφανιστεί σε γάτες ράτσας, και είναι σχεδόν ανύπαρκτο σε ημίαιμες γάτες. Το fawn,που είναι ένα χλωμό μπεζ χρώμα με χρυσές βάσεις, δεν θα πρέπει να συγχέεται με το κρεμ, που μοιάζει με πολύ ανοιχτό ροδακινί.Συναντάται σε διάφορες ράτσες.
- Σοκολά: Ένα πλούσιο μεσαίου τόνου καφέ χρώμα.
- Κανελί (Cinnamon): Ένα κόκκινο-καφέ χρώμα που συναντούμε συνήθως σε ανατολικής προέλευσης ράτσες.
- Cream: Ένα απαλό, ζεστό μπεζ χρώμα. Πρόκειται για «ξεθωριασμένο» κόκκινο και συναντάται σε πολλές ράτσες.
1. Μην ξυπνάτε τη γατούλα σας από τον ύπνο και μην προσπαθήσετε να τη «στήσετε» για να τη φωτογραφίσετε. Απλά δεν πρόκειται να συμβεί. Αντιθέτως, μπορεί να βρεθείτε με μπόλικες γρατσουνιές επειδή την ενοχλήσατε την ώρα που χουζούρευε. Προσπαθήστε να τη φωτογραφήσετε όσο παίζει ή κάνει κάτι που αφορά την καθημερινή της ρουτίνα.
2. Αν υπάρχει αρκετό φυσικό φως, απενεργοποιήστε τη λειτουργία του φλας. Οι περισσότερες γάτες κλείνουν τα μάτια στο φλας, κι όσες δεν το κάνουν βγαίνουν στις φωτογραφίες με παραμορφωμένα μάτια, λόγω της διάχυσης του φωτός. Ειδικά οι γατούλες με γαλάζια μάτια συνήθως εμφανίζουν το φαινόμενο red eye,δηλαδή εμφανίζονται στις φωτογραφίες με κόκκινα μάτια. Μερικές μηχανές βγάζουν μικρά επαναλαμβανόμενα φλας πριν την τελική λήψη, για να περιορίσουν αυτό το φαινόμενο, χωρίς επιτυχία συνήθως…Το φλας αλλοιώνει επίσης το χρώμα της γούνας, και η γατούλα σας καταλήγει να φαίνεται διαφορετικό χρώμα στη φωτογραφία, από ότι είναι στην πραγματικότητα. Στις γάτες που είναι pointed,δηλαδή έχουν σκούρα μάσκα στο πρόσωπο, το φλας προσδίδει μια «αγριάδα» που δεν επιτρέπει στην πραγματική τους ομορφιά να αναδειχτεί. Πολλές φωτογραφικές μηχανές έχουν πολύ δυνατό φλας, με αποτέλεσμα η γατούλα να ενοχλείται και να γυρίζει αλλού το κεφάλι όποτε προσπαθείτε να τη φωτογραφίσετε.
3. Μην προσπαθείτε να τις κάνετε να κοιτάξουν κατάματα το φακό. Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να παίζει με τη γατούλα, φωτογραφίστε την κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Μπορείτε να κρατήσετε και τον άνθρωπο στο κάδρο, ή έπειτα να κάνετε ένα κοντινό στη γατούλα και να «κόψετε» τον άνθρωπο.
4. Αν η γατούλα σας πάντα τρέχει μακριά σας κάθε φορά που κρατάτε τη φωτογραφική μηχανή, δοκιμάστε να την αφήσετε κάπου όπου μπορεί να τη βλέπει και να την περιεργάζεται. Βγάλτε φωτογραφίες από διάφορα πράγματα μέσα στο σπίτι, και αφήστε την να καταλάβει ότι δεν είναι κάτι που πρέπει να τη φοβίζει. Απενεργοποιείστε τον ήχο κλείστρου αν η μηχανή σας έχει αυτή τη δυνατότητα, και μην ξεχνάτε να έχετε το φλας απενεργοποιημένο.
5. Να είστε σε ετοιμότητα να φωτογραφίσετε το γατάκι σας κάθε φορά που κάνει κάτι χαριτωμένο ή ενδιαφέρον. Οι καλύτερες φωτογραφίες είναι συνήθως από γατάκια που είναι απορροφημένα από κάτι που κάνουν μόνα τους. Ιδανικές στιγμές είναι αυτές του ύπνου και του παιχνιδιού. Πολύ όμορφες φωτογραφίες έχουν ως φόντο φυσικά τοπία, καθώς ο φωτισμός είναι φυσικός, και το περιβάλλον τονίζει τα χαρακτηριστικά της γάτας.
6. Προσπαθήστε να αναδείξετε το χαρακτήρα της γάτας σας μέσα από τη φωτογραφία. Αν πρόκειται για ένα δραστήριο γατάκι, φωτογραφίστε το όσο σκαρφαλώνει, ή παίζει με το αγαπημένο του μπαλάκι, αν έχετε μια νωχελική ψιψίνα φωτογραφίστε την σε ένα παλιομοδίτικο καλαθάκι με την αγαπημένη της κουβερτούλα να χουζουρεύει. Προσέξτε απλά το φόντο της φωτογραφίας, ειδικά αν είναι τραβηγμένη σε εξωτερικό χώρο, να μην είναι πολύ «γεμάτο». Η γατούλα σας θα «χαθεί» σε έναν κήπο γεμάτο ζωηρόχρωμες τριανταφυλλιές ,αλλά θα αναδειχτεί πολύ δίπλα σε ένα όμορφο λουλούδι.
7. Μην τραβάτε φωτογραφίες όταν η γατούλα σας πλησιάζει τη μουσούδα της στο φακό. Το αποτέλεσμα θα σας φανεί πολύ άχαρο, καθώς το κεφάλι θα βγει τεράστιο, συνήθως φαίνονται τα μπροστινά δοντάκια, και το σώμα λεπταίνει και φαίνεται εντελώς δυσανάλογο με το κεφάλι.
8. Μην πιέζετε τη γατούλα σας να «στηθεί» για τη φωτογραφία. Προσπαθήστε να τα φωτογραφίσετε σε φυσικές πόζες, κάνοντας κάτι που ταιριάζει στη ζωή ενός αιλουροειδούς. Τα ζωάκια μας θέλουν να μας κάνουν χαρούμενους, και η πίεση να στηθούν για μια φωτογραφία συνήθως τους προκαλεί σύγχυση και νευρικότητα. Τέλος, να είστε προετοιμασμένοι για πολλές, πολλές κακές λήψεις, για να καταλήξετε με μερικές αξιόλογες φωτογραφίες. Αρκετές φωτογραφικές μηχανές διαθέτουν λειτουργία πολλαπλών συνεχόμενων λήψεων (συνήθως συμβολίζεται με πολλά τετραγωνάκια το ένα πάνω στο άλλο) που σας επιτρέπουν να φωτογραφίσετε τη γατούλα σας… εν δράσει και αργότερα να ξεχωρίσετε ποιο καρέ σας άρεσε περισσότερο.
Η φωτογράφιση μιας οικόσιτης γάτας δεν παύει να είναι φωτογράφιση ενός μικρού αιλουροειδούς, οπότε δεν είναι ποτέ εύκολο εγχείρημα. Στο χέρι σας είναι να μετατρέψετε τη φωτογράφιση της γάτας σας από εφιάλτη σε όνειρο, και να αναδείξετε όλη της τη γοητεία!
Το είδος και η ένταση του γουργουρίσματος μπορεί να διαφέρει από γάτα σε γάτα. Κάποιες γουργουρίζουν τόσο δυνατά που ακούγονται από αρκετή απόσταση, ενώ άλλες τόσο διακριτικά που ο μόνος τρόπος να αισθανθεί κανείς το γουργούρισμά τους είναι αγγίζοντας τον λαιμό τους. Πολλές γάτες μπορούν να γουργουρίζουν νιαουρίζοντας ταυτόχρονα.
Δεν γουργουρίζουν όμως όλα τα αιλουροειδή: το γουργούρισμα συναντάται στα περισσότερα είδη που ανήκουν στην οικογένεια των φελιδών, όπως είναι η γνωστή μας οικόσιτη γάτα, η αγριόγατα, το τσιτάχ, ο ευρασιατικός λύγκας και το πούμα. Παρόλο που και άλλα αιλουροειδή, όπως το λιοντάρι, η λεοπάρδαλη, το τζάγκουαρ και η τίγρη παράγουν έναν παρόμοιο ήχο, δεν πρόκειται για πραγματικό γουργούρισμα, καθώς δεν προκαλείται από τον ίδιο μηχανισμό. Η μοναδικότητα του πραγματικού γουργουρίσματος έγκειται στο ότι μπορεί να παράγεται τόσο κατά την εισπνοή, όσο και κατά την εκπνοή, δημιουργώντας έναν συνεχή ήχο.
Πώς γουργουρίζουν οι γάτες;
Ο μηχανισμός παραγωγής του γουργουρίσματος ήταν για πολύ καιρό ένα μεγάλο επιστημονικό μυστήριο, καθώς τα είδη των αιλουροειδών που γουργουρίζουν δεν εμφανίζουν κάποια σημαντική ανατομική διαφορά από εκείνα που δεν γουργουρίζουν.
Έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες σχετικά, όπως για παράδειγμα ότι το γουργούρισμα οφείλεται στη ροή του αίματος στην αορτή, σε δονήσεις του διαφράγματος ή ακόμα και κάποιων μικρών οστών στη βάση του κρανίου.
Χρησιμοποιώντας μεθόδους όπως η ηλεκτρομυογραφία, οι επιστήμονες τείνουν να καταλήξουν στο ότι το γουργούρισμα παράγεται από έναν παλμό των μυών του λάρυγγα, που διαστέλλει και συστέλλει τη γλωττίδα, δονώντας τον αέρα που περνάει από τον λάρυγγα τόσο κατά την εκπνοή, όσο και κατά την εισπνοή.
Γιατί γουργουρίζουν οι γάτες;
- Γιατί είναι ευχαριστημένες
- Γιατί νιώθουν πόνο ή δυσφορία
- Για να επικοινωνήσουν
Επιπλέον, καθώς το γουργούρισμα μπορεί να παράγεται συνεχώς, κατά την εισπνοή και εκπνοή, ακόμα και κατά την κατάποση (επομένως και κατά τη διάρκεια του θηλασμού), τα γατάκια το χρησιμοποιούν για να επικοινωνήσουν με τη μητέρα τους, στέλνοντάς της το μήνυμα ότι "όλα πάνε καλά".
Μέθοδος Α – Με τροφή
Η μέθοδος αυτή ενδείκνυται για θεραπείες μικρής διάρκειας όπως π.χ. όταν πρέπει η γάτα να πάρει αντιβίωση για ένα χρονικό διάστημα. Οι πιο συνηθισμένοι τρόποι που ακολουθούμε είναι δύο: Κρύψιμο του χαπιού, είτε ολόκληρου είτε τριμμένου σε μορφή σκόνης, μέσα σε μικρή ποσότητα τροφής.
- Τρόπος 1ος
Τροφές στις οποίες λειτουργεί καλά το "κόλπο" αυτό είναι: μέσα σε κομματάκι από βούτυρο, τυρί, τόνο, κονσέρβα με έντονη γεύση ή μυρωδιά ή βρασμένο ψάρι. Προτείνεται να της δώσετε πιο πριν ένα μπαλάκι από την τροφή (χωρίς το χάπι) για να διαπιστώσετε αν η γάτα θέλει να το φάει και να μειώσετε τυχόν καχυποψία της. Παράλληλα, παρατηρήστε αν το μασάει ή αν το καταπίνει ολόκληρο. Οι γάτες (σε αντίθεση με τα σκυλιά που μπορεί να το καταπιούν ολόκληρο) έχουν την τάση να μασάνε το φαγητό τους και ενδέχεται να ανακαλύψουν και να φτύσουν το χάπι. Τα χάπια και ειδικά οι κάψουλες έχουν την τάση να "μαλακώνουν" και αν η γάτα το φτύσει, είναι δύσκολο μετά να το χειριστείτε. Άρα είναι βασικό να της το δώσετε με κάποια τροφή που ξέρετε ότι της είναι ιδιαίτερα ελκυστική. Επίσης, εάν συνηθίζει να μασάει την τροφή, κατά πάσα πιθανότητα θα δαγκώσει το χάπι και αν αυτό έχει άσχημη ή ασυνήθιστη γεύση, θα δυσκολευτείτε να της δώσετε το φάρμακο την επόμενη φορά.
- Τρόπος 2ος
Σημαντική επισήμανση
Θα πρέπει πριν ξεκινήσετε τη διαδικασία να έχετε αποφασίσει ποιος από τους παραπάνω τρόπους δουλεύει καλύτερα με το ζώο σας.
Μέθοδος Β – Χωρίς ταυτόχρονη λήψη τροφής
Η μέθοδος αυτή ενδείκνυται για την περίπτωση που δεν μπορείτε να δώσετε το σκεύασμα μέσα σε μπαλάκι ή αν πρέπει να χορηγηθεί σε άδειο στομάχι. Θεωρείται κατάλληλη για περιπτώσεις μακροχρόνιας θεραπείας. Η περιγραφή της μεθόδου που ακολουθεί είναι για δεξιόχειρες.
- Προκαταρκτικές ενέργειες
- 1η τεχνική ακινητοποίησης: Με Γυμνά χέρια
Κρατάτε το χάπι στο αριστερό σας χέρι ανάμεσα στο δείκτη και τον αντίχειρα.
Με το δεξί σας χέρι κρατάτε το κεφάλι της γάτας από τα ζυγωματικά της (τα μάγουλα). Όπως την κρατάτε, σηκώνετε το κεφάλι έτσι ώστε η μύτη της γάτας να δείχνει στο ταβάνι. Το στόμα της ανοίγει ελαφρά από μόνο του. Πιάνοντάς την από τα ζυγωματικά δεν προκαλείτε ιδιαίτερη δυσφορία στο ζώο, ενώ αν το κεφάλι της είναι σε φυσιολογική θέση είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα σας δαγκώσει.
Μπορείτε (αν θέλετε ή το κρίνετε απαραίτητο) να τοποθετήσετε ένα από τα υπόλοιπα δάχτυλα του αριστερού χεριού στην κάτω γνάθο, στο σημείο που είναι οι κοπτήρες και όχι οι κυνόδοντες. Στη θέση που βρίσκεται η γάτα δεν έχει δύναμη στην κάτω γνάθο, οπότε δεν μπορεί να σας δαγκώσει. Βάλτε το χάπι όσο πιο βαθιά γίνεται μέσα στο στόμα. Χαϊδέψτε την κάτω γνάθο ή τη μύτη της για να την ενθαρρύνετε να καταπιεί. Η όλη διαδικασία θα πρέπει να γίνει γρήγορα και με αποφασιστικές κινήσεις αν θέλετε να αποφύγετε το δάγκωμα.
Αφήστε το πρόσωπο της γάτας ελεύθερο και παρατηρήστε αν γλύφει τα χείλη της, βασική ένδειξη ότι έχει καταπιεί το χάπι. Μερικές γάτες είναι αρκετά καλές στο να εξαπατούν, οπότε προτείνεται να ανοίξετε μετά από λίγο το στόμα της για να δείτε αν έχει πράγματι καταπιεί το χάπι. Αν δεν το έχει καταπιεί και κρίνετε ότι είναι ασφαλές, βάλτε προσεκτικά ένα δάκτυλο στο στόμα της και προσπαθήστε να σπρώξετε το χάπι πιο βαθιά μέσα στο στόμα. Αλλιώς, αφήστε τη να το φτύσει και επαναλάβετε την όλη διαδικασία.
Ίσως χρειαστεί να έχετε μια σύριγγα (χωρίς τη βελόνα) με νερό δίπλα σας ώστε να εκτοξεύστε λίγο νερό στο στόμα της γάτας για να βοηθήσετε την κατάποση και να διευκολύνετε τη πορεία του χαπιού μέσω του οισοφάγου προς το στομάχι της. Μερικά φάρμακα έχουν την τάση να κολλάνε προσωρινά στον οισοφάγο και ενδέχεται να προκαλέσουν ενόχληση ή ερεθισμό στη περιοχή αυτή, ανάλογα με τη χημική τους σύσταση.
- 2η τεχνική ακινητοποίησης: Με χρήση πετσέτας ή κουβέρτας
Παρά τις παραπάνω οδηγίες υπάρχουν κάποιες γάτες που δεν θα πάρουν το χάπι. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να συζητήσετε με τον κτηνίατρό σας για εναλλακτικές μορφές της θεραπείας. Π.χ. θα μπορούσε να πάρει το φάρμακο σε ενέσιμη μορφή, σε μορφή πάστας, σε σιρόπι ή με χρήση συσκευής χορήγησης χαπιών (pet piller) κ.λπ.
Σημαντικές επισημάνσεις
- Ένας βασικός παράγοντας για να πετύχει η οποιαδήποτε από τις παραπάνω τεχνικές είναι η ψυχολογία του ατόμου που την εκτελεί. Θα πρέπει να είναι αποφασισμένος και ψύχραιμος, καθώς μία αγχωμένη συμπεριφορά ή άσχημη ψυχολογία συνήθως έχει άσχημα αποτελέσματα. Επίσης ειδικά στις περιπτώσεις μακροχρόνιας θεραπείας ένα ερώτημα που θα πρέπει ο καθένας να θέσει στον εαυτό του είναι αν θέλει να αφήσει το ζώο του να ταλαιπωρείται από την οποιαδήποτε ασθένεια με όποιο αποτέλεσμα προκαλέσει αυτή ή θα μάθει να δίνει το χάπι; Αν υιοθετήσει μια από τις παραπάνω μεθόδους, όσο δύσκολο και αν φαίνεται αρχικά, στην πορεία γίνεται ρουτίνα για αυτόν και το ζώο του.
- Θα πρέπει να προσέχετε σε όλα τα στάδια να μη σας δαγκώσει η γάτα. Το στόμα της περιέχει αρκετά βακτήρια και σε κάποιες (έστω και σπάνιες) περιπτώσεις μπορεί ένα δυνατό δάγκωμα να προκαλέσει μόλυνση. Στην περίπτωση που σας δαγκώσει καθαρίζετε το τραύμα και βάζετε αντισηπτικό (π.χ. Betadine).
Η πιο παλιά απεικόνιση μιας Κόρατ, ή αλλιώς “Si-Sawat”, βρίσκεται σε ένα αρχαίο βιβλίο με ποιήματα και χειροποίητες ζωγραφιές, γνωστό ως “The Cat-Book Poems”, στο Εθνικό Μουσείο της Μπανγκόγκ. Το Υπουργείο Πολιτισμού κρίνει ότι γράφτηκε κατά τη διάρκεια της περιόδου Ayudha του βασιλείου του Σιάμ (1350-1767).
Ο βασιλιάς Rama V διέταξε ένα μοναχό που βρισκόταν ψηλά στην ιεραρχία, τον Somdej Phra Buddhacharn Buddhasarmahathera, να αντιγράψει το “Cat-Book Poems” σε ειδικό χαρτί Khoi. Το βιβλίο, το οποίο τώρα φυλάσσεται σε προθήκη στο μουσείο της Μπανγκογκ, απεικονίζει δεκαεπτά γάτες, των οποίων η ιδιοκτησία φέρνει καλή τύχη. Μέσα στις «καλότυχες» γάτες βρίσκεται και η Κόρατ. Λέγεται ότι ο ίδιος ο βασιλιάς Rama V ονόμασε τη ράτσα. Όταν την είδε, λέγεται ότι αναφώνησε «Τι όμορφη γάτα, από πού κατάγεται;» Η απάντηση που πήρε ήταν από το Κόρατ, κι έτσι ονομάστηκε και η ράτσα. Σήμερα στην Ταϋλάνδη οι Κόρατ αναφέρονται ως “Si-Sawat” και βρίσκονται σε όλες τις περιοχές πια.
Θεωρούνται από τους Ταϋλανδούς σύμβολο καλής τύχης. Πολλοί μύθοι σχετικά με την καλοτυχία περιλαμβάνουν Κόρατ: έχουν το χρώμα του αργύρου, που συμβολίζει τον πλούτο, επίσης έχουν το χρώμα του σύννεφου που ετοιμάζεται για βροχή. Σε συνδυασμό με τα μάτια στο χρώμα του βλαστού του ρυζιού, συμβολίζουν την καλή σοδιά. Κάνοντας δώρο ένα ζευγάρι “Si-Sawat” γάτες, όπως είναι το αρχικό τους όνομα, σε μια μελλόνυμφη, εξασφαλίζεις έναν ευτυχισμένο γάμο. Το 1959, το πρώτο γνωστό ζευγάρι Κόρατ (Nara και Darra) εισήχθη στις ΗΠΑ. Τα Κόρατ έγιναν δεκτά ως κατηγορία στις εκθέσεις του CFA το 1966.
Όπως όλα τα νεογέννητα γατάκια στην αρχή τα μάτια τους είναι μπλε, ενώ αλλάζουν σε ένα χρυσαφένιο χρώμα με πράσινο δακτύλιο γύρω από την κόρη στην ηλικία της εφηβείας. Έπειτα, όταν η γάτα φτάσει περίπου τα δύο με τέσσερα έτη, τα μάτια αποκτούν ένα φωτεινό πράσινο χρώμα. Αποδεκτά είναι επίσης τα πράσινα μάτια με χάλκινη επικάλυψη.
Πάνω από τα σμαραγδένια τους μάτια, υπάρχει ένα ασημένιο τόξο, που κάνει πιο έντονο το περίγραμμα της καρδιάς, για το οποίο θα μιλήσουμε παρακάτω. Τα αυτιά έχουν στρογγυλεμένες άκρες, με φαρδιά βάση, δίνοντας στα Κόρατ μια έκφραση μόνιμης εγρήγορσης.
Ένα ακόμα σαγηνευτικό χαρακτηριστικό των Κόρατ είναι η δομή του κεφαλιού τους. Είναι οι γάτες με τις πέντε καρδιές, οι τρεις εκ των οποίων βρίσκονται στο κεφάλι. Κοιτάζοντας μια Κόρατ ευθεία, θα δείτε το κεφάλι σε σχήμα καρδιάς. Η δεύτερη καρδιά εντοπίζεται κοιτώντας το κεφάλι της από πάνω, και η τρίτη είναι η μύτη της, που πάντα είναι χρώματος σκούρου μπλε ή μωβ. Οι άλλες δύο καρδιές που δεν βρίσκονται στο κεφάλι, είναι η μυώδης περιοχή στο στέρνο όταν η γάτα είναι καθιστή και, φυσικά η πέμπτη είναι η πραγματική της καρδιά. Καθώς η γάτα ωριμάζει, οι «πέντε καρδιές» γίνονται όλο και πιο ορατές.
Το σώμα είναι μυώδες, πιο λεπτό από τη μέση και πάνω. Οι Κόρατ δεν παίρνουν πολύ βάρος, παρόλα αυτά σηκώνοντάς τες κάποιος νιώθει σαν να σηκώνει μια πέτρα. Ο όγκος του βάρους μεταφέρεται προς τα μπροστά από στρογγυλεμένους και καλοσχηματισμένους μυώδεις ώμους. Ο λαιμός είναι σχετικά κοντός και ενώνεται με ένα φαρδύ στέρνο. Τα μπροστινά πόδια φαίνονται κάπως πιο «ανοιχτά» από το στέρνο, κυρίως όταν η γάτα βαδίζει. Όλο τους το σώμα είναι σχεδιασμένο από τη φύση για να επιβιώνουν: κομψό (παρόλο που φαίνεται πολύ δυνατό) και πάντα σε ετοιμότητα να κινηθεί και να αντιδράσει γρήγορα.
Το τρίχωμά τους δεν βγαίνει σε τούφες όταν βουρτσίζονται ή τα χαϊδεύει κανείς, οπότε πολλοί αλλεργικοί άνθρωποι δεν ενοχλούνται από την παρουσία τους. Οι ρίζες της τρίχας τους έχουν ένα απαλό μπλε χρώμα, το οποίο σκουραίνει κατά μήκος της τρίχας, και καταλήγει σε ασημένια άκρη. Αυτή η γυαλάδα σε όλο το σώμα δίνει την εντύπωση ενός φωτοστέφανου, ή αύρας και όλο το πυκνό τους τρίχωμα θυμίζει καλογυαλισμένο ασημένιο κέρμα. Το τρίχωμά τους έχει ένα μόνο στρώμα, και η λάμψη είναι πιο έντονη στο στέρνο, όπου συνήθως εμφανίζεται ένα χαρακτηριστικό χώρισμα, και στα πέλματα. Τα «μαξιλαράκια» των ποδιών είναι σκούρα μπλε, ή μωβ λεβάντας. Επιτρέπονται ρίγες στα πόδια και την ουρά όσο είναι μικρά γατάκια, οι οποίες όμως δεν γίνονται αποδεκτές σε ενήλικες γάτες.
Το χρώμα της γούνας τους δεν αλλάζει κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Είναι μπλε-ασημί από την πρώτη ως την τελευταία τους μέρα, και μια γάτα οποιουδήποτε άλλου χρώματος, δεν θεωρείται Κόρατ.
Τα Κόρατ έχουν εξαιρετικά εξελιγμένες τις αισθήσεις της ακοής, της όρασης και της όσφρησης. Είναι ευγενικά κατοικίδια, κινούνται απαλά και αέρινα στο χώρο, και απεχθάνονται τους ξαφνικούς και δυνατούς θορύβους. Τα Κόρατ που προορίζονται για εκθέσεις πρέπει να εκπαιδεύονται από τη γέννησή τους να αποδέχονται το θόρυβο και την ανθρώπινη επαφή, ίσως αφήνοντας ένα ραδιόφωνο ανοιχτό στο δωμάτιό τους και σηκώνοντάς τα όπως θα έκανε κάποιος κριτής. Διαμορφώνουν έναν εξαιρετικά δυνατό δεσμό με τους ιδιοκτήτες τους και ανταποκρίνονται στα χάδια, προσπαθώντας να είναι όσο πιο κοντά στο σώμα του ανθρώπου τους. Είναι πολύ ενεργητικά και παιχνιδιάρικα, αλλά πολύ ευγενικά με τα μικρά παιδιά.
Συγκατοικούν πολύ καλά με άλλες γάτες, αλλά έχουν την τάση να επιβάλλονται και να έχουν το «πάνω χέρι»,μην επιτρέποντας στις άλλες γάτες να πάρουν τη θέση τους δίπλα στον ιδιοκτήτη τους. Λατρεύονταν για αιώνες στην πατρίδα τους, την Ταϊλάνδη, και φυσικά περιμένουν αυτή η παράδοση λατρείας να συνεχίζεται όπου κι αν πάνε!
Οι ταρταρούγες (δηλαδή οι γάτες που έχουν κόκκινα, άσπρα και μαυρα μπαλώματα) είναι σχεδόν πάντα θηλυκές. Μόνο μία στις 3000 είναι αρσενική.
Οι γάτες κοιμούνται κατα μέσο όρο 16 ώρες τη μέρα. Αυτό σημαίνει ότι περνούν τα 2/3 της ζωής τους σε ύπνωση.
Για να δώσετε στην γατούλα σας να φάει την αλοιφή που σας πρότεινε ο κτηνίατρος, χωρίς να της κάνετε (και να σας κάνει) τη ζωή δύσκολη, κάντε το εξής: Απλά πασαλείψτε την με αυτή! Στα πόδια, την πλάτη ή το λαιμό! Θα αναγκαστεί να αυτοκαθαριστεί και έτσι θα την φάει από μόνη της!
Αν έχετε 2 γάτους αρσενικούς, πιθανό να τους δείτε κάποια στιγμή να τσακώνονται. Αν συμβεί αυτό, μη προσπαθήσετε να τους χωρίσετε! Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι μοιραίο για εσάς, αφού η οργή τους ενδεχομένως να ξεσπάσει πάνω σας!
Μη δώσετε ποτέ ασπιρίνη στη γατούλα σας! Το διάσημο παυσίπονο είναι δηλητηριώδες για τις γάτες!
Το χρώμα που αποκτούν οι σιαμέζες γάτες έχει σχέση με τη θερμότητα! Τα κρύα σημεία είναι πιο σκούρα. Για αυτό το λόγο και τα γατάκια όταν γεννιούνται είναι ολόλευκά. Η θερμότητα που επικρατεί μέσα στη μήτρα, εμποδίζει το τρίχωμα να σκουρύνει.
Οι γάτες δεν πιστεύουν ότι είναι μικροί άνθρωποι. Πιστεύουν ότι οι άνθρωποι είναι μεγάλες γάτες. Αυτό επηρεάζει την συμπεριφορά τους με πολλούς τρόπους.
Οι γάτες δεν έχουν κανονικό κόκαλο του τραχήλου. Για αυτό το λόγο μπορούν να ζουλήξουν το σώμα τους και να περάσουν από οποιοδήποτε άνοιγμα χωράει απλά και μόνο το κεφάλι τους.
Αναρτήσεις
.jpg)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου